De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen

Juni 1987 87ste jaargang Nummer 6

* * t

1 4 't- i. i t-

Juni 1987 87ste jaargang Nummer 6

Eerste Presidium:

Ezra Taft Benson Gordon B. Hinckley Thomas S. Monson

Raad der Twaalf:

Marion G. Romney, Howard W. Hunter, Boyd K. Packer, Marvin J. Ashton, L. Tom Perry, David B. Haight, James E. Faust, Neal A. Maxwell, Russell M. Nelson, Dallin H. Oaks, M. Russell Ballard, Joseph B. Wirthlin

Adviseurs:

Hugh W. Pinnock, John H. Groberg, James M. Paramore, Derek A. Cuthbert

Redacteur: Hugh W. Pinnock

Director of Church Magazines:

Ronald L. Knighton

International Magazines:

Zakelijk redacteur: Larry A. Hiller

Adjunct-rédacteurs: David Mitchell, Jan U. Pinborough

Kinderster: Diane Brinkman

Vormgeving: N. Kay Stevenson, Sharri Cook

De Ster

Vertaling, nieuwsredactie en administratie:

Henri J. A. Tenthof van Noorden, Kerkelijk Vertaalbureau Raadstede 19, Postbus 224 NL-3430 AE Nieuwegein Telefoon: 0 (031) 3402-40260

Uitgever:

Kirche Jesu Christi der Heiligen der Letzten Tage, Industriestrasse 21, Postfach 1568 D-6382 Friedrichsdorf 1 Telefoon: 0 61 72/71 03 34

of The Church of Jesus Christ of Latter-day Saints

De Ster

Jaarabonnement :

Nederland: ƒ25,30

België: Bfr. 460,00

Andere landen (per zeepost):

cheque in tegenwaarde van ƒ 28,00

Het abonnement kan elk gewenst moment ingaan en wordt automatisch verlengd, tenzij twee maanden voor vervaldatum schriftelijk is opgezegd. Opgave van een nieuw abonnement te richten aan de administratie; wacht met betalen tot u een acceptgiro ontvangt.

Verschijnt twaalf maal per jaar

Printed by Friedrichsdorf Printing Centre Federal Republic of Germany

PB MA 8706 DU

Officiële Nederlandstalige uitgave van De Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen. De in deze publicatie afgedrukte artikelen werden overgenomen uit de tijdschriften „Ensign", „New Era" en „Vriend".

Inhoudsopgave

2 Boodschap van het Eerste Presidium: Kloekmoedig in het getuigenis van Jezus, President Ezra Taft Benson

5 Huisbezoekboodschap: Het fundament van de welzijnszorg

6 Ouderling Marvin J. Ashton: vriend van gedetineerden en staatslieden, Breek England

12 De reis naar Santiago, Mario Diaz Martinez

14 Flora Amussen Benson: levensgezellin van een profeet,

dienstmaagd des Heren, Derin Head Rodriguez 20 De verlangens van ons hart, Ouderling Dallin H. Oaks 25 Het boek dat kwijt was, Anna Margrethe Krogh Thomsen 27 Gedachten over intimiteit in het huwelijk,

BrentA. Barlow 35 Dienstverlening in de gemeenschap: buiten onze kring treden,

Jan Underwood Pinborough

Voor tieners en twens

42 Onzichtbare dingen, Don Lind

45 Het Aaronisch Priesterschap, Ouderling Boyd K. Packer

Kinderster

2 Fu Bi Hsia's gans, Vicki Blum

5 Wat kan ik doen om een zendeling te zijn?, Julie Wardell

6 Hoe bereid je een toespraak voor, Pat Graham

8 Van stip naar stip en kleurplaat, Roberta L. Fairall

Op de omslag:

Jezus in de synagoge van Nazareth, Schilderij van Greg K. Olsen. Met toestemming van Leo en Annette Beus.

. ■ ■■- ■■ . ' ..:'■■ ' ' ■ ■■ ■

BOODSCHAP VAN HET EERSTE PRESIDIUM

KLOEKMOEDIG IN HET GETUIGENIS VAN JEZUS

President Ezra Taft Benson

Een zegen van onschatbare waar- de, die binnen het bereik van ieder lid van de kerk ligt, is een getuigenis van de goddelijkheid van Jezus Christus en zijn kerk. Een getui- genis is een van de weinige bezittingen die wij met ons meenemen als wij dit leven verlaten.

Een getuigenis van Jezus te hebben wil zeggen dat men door middel van de Heilige Geest kennis bezit van de goddelijke zending van Jezus Christus.

Een getuigenis van Jezus te hebben wil zeggen dat men weet dat de ge- boorte van onze Heer van goddelijke aard was - dat Hij inderdaad de Enig- geboren Zoon in het vlees is.

Een getuigenis van Jezus te hebben wil zeggen dat men weet dat Hij de beloofde Messias was en dat Hij vele machtige wonderen verrichtte terwijl Hij onder de mensen verbleef.

Een getuigenis van Jezus te hebben wil zeggen dat men weet dat de wetten die Hij als zijn leer voorschreef, waar zijn en dat men zich aan deze wetten en verordeningen houdt.

Een getuigenis van Jezus te hebben wil zeggen dat men weet dat Hij vrij- willig de zonden van de hele mensheid op zich nam in de hof van Getsemane, waardoor Hij naar lichaam en ziel leed en uit elke porie bloedde. Dit alles deed Hij opdat wij niet zouden hoeven te lijden als wij ons bekeerden (zie LV 19:16, 18).

Een getuigenis van Jezus te hebben wil zeggen dat men weet dat Hij zegevierend uit het graf voortkwam met een verrezen lichaam van vlees en beenderen. En omdat Hij leeft, zal de hele mensheid leven.

Een getuigenis van Jezus te hebben wil zeggen dat men weet dat God de Vader en Jezus Christus inderdaad aan de profeet Joseph Smith verschenen om een nieuwe bedeling van zijn evan- gelie in te luiden, opdat verlossing aan alle naties gepredikt mag worden voor- dat Jezus Christus wederom verschijnt.

Een getuigenis van Jezus te hebben wil zeggen dat men weet dat de kerk die Hij oprichtte in het midden des tij ds en herstelde in deze tijd, zoals de Heer verklaarde: „de enige ware en le- vende kerk op de ganse aardbodem is" (LV 1:30).

Het hebben van zo'n getuigenis is van cruciaal belang. Maar zelfs van groter belang is het kloekmoedig zijn in ons getuigenis.

K!

loekmoedig te zijn in het getui- genis van Jezus betekent dat we in de goddelijke zending van Jezus Christus geloven, zijn evangelie aanvaarden en zijn werken doen. Het betekent ook dat we de profetische zending van Joseph Smith en zijn op- volgers aanvaarden en hun raad opvol- gen. Zoals Jezus heeft gezegd: „Hetzij gesproken door Mijn eigen stem, of door de stem Mijner dienstknechten, dat is hetzelfde" (LV 1:38).

Sprekend over hen die uiteindelijk de zegeningen van het celestiale ko- ninkrijk ontvangen, zei de Heer tegen Joseph Smith: „Zij ontvingen het getuigenis van Jezus, en geloofden in Zijn naam en werden gedoopt volgens de wijze van Zijn begrafenis - zij werden in Zijn naam begraven in het water overeenkomstig het gebod, dat Hij heeft gegeven" (LV 76:51).

Dezen zijn het die kloekmoedig zijn in hun getuige- nis van Jezus en die, zoals de Heer verklaarde „door geloof overwinnen en verzegeld zijn door de Heilige Geest der belofte, die de Vader uitstort op allen, die rechtvaardig en getrouw zijn" (LV 76:53).

„Allen, die rechtvaardig en getrouw zijn" - wat een sprekende beschrijving van hen die kloekmoedig zijn in het getuigenis van Jezus. Zij zijn moedig in het ver- dedigen van waarheid en gerechtigheid. Dat zijn de le- den van de kerk die hun roeping grootmaken (zie LV 84:33), hun tiende en bijdragen betalen, een zedelijk rein leven leiden, hun kerkelijke leiders in woord en daad steunen, de sabbat heiligen en alle geboden Gods gehoorzamen.

De Heer had het over hen toen Hij zei dat „alle tronen en heerschappijen, rijken en machten, zullen worden geopen- baard en toegewezen aan allen, die kloek- moedig voor het evan- gelie van Jezus Christus hebben volhard" (LV 121:29).

Indien iemand zijn getuigenis verliest en niet kloekmoedig is, heeft dat eeuwige gevolgen. Er zijn leden die weten dat dit werk in de laatste dagen waar is, maar die niet tot het einde toe vol- harden.

Iemand die zichzelf probeert wijs te maken dat hij of zij een getui- genis heeft van Jezus Christus, maar de raad en leiding van de leiders van zijn kerk niet kan aanvaarden, heeft een verkeerde houding en loopt gevaar zijn verhoging te verliezen.

Al sinds mijn jeugd heb ik met dankbaarheid een getuigenis gekoesterd van de waarheid van dit heerlijke werk waar wij mee bezig zijn en ik bid dat ik altijd kloekmoedig mag blijven. Ik laat u weten dat ik van mijn raadgevers houd en van mijn broeders van de Twaalf, het Eerste Quorum der Zeventig en de Presiderende Bisschap. Ik weet dat zij aangesteld zijn door de Heer, door inspiratie uit de hemel. Ik steun hun geïnspireerde woorden en raadgevingen en getuig tot u van de eenheid die er heerst onder ons, de alge- mene autoriteiten van deze kerk.

Ik heb de leden van de kerk lief. Ik heb alle kinderen van onze Vader lief en het is mijn verlangen dat alle mensen de zegeningen van het eeuwige leven zullen ontvangen, en ik weet dat ook de Heer, onze Heiland en Verlosser, dat wenst voor ieder van ons.

Mijn oproep tot alle leden van de kerk is kloekmoedig te zijn - oprecht en loyaal,

Trouw aan 't geloof, dat om' ouders beleden,

Trouw aan 't geloof, waar de mart 'laars voor streden,

Wat God beval of spreken zal,

Daarvoor staan w 'im- mer onwrikbaar pal!

(„Zal de jeugd van Zion dralen? HL., nr. 32.)

Ik getuig tot u dat dit de kerk van Jezus Christus is. Hij presi- deert deze kerk en is dicht bij zijn dienst- knechten. God zegene ons dat wij kloek- moedig zijn in ons ge- tuigenis van Hem, dat bid ik in de naam van Jezus Christus. Amen. D

De Heiland, geschilderd door Del Parson

EEN GETUIGENIS VAN JEZUS TE HEBBEN WIL ZEGGEN DAT MEN

WEET DAT HIJ VRIJWILLIG DE ZONDEN VAN DE HELE MENSHEID OP

ZICH NAM IN DE HOF VAN GETSEMANE, WAARDOOR HIJ NAAR LICHAAM EN

ZIEL LEED EN UIT ELKE PORIE BLOEDDE. DIT ALLES DEED HIJ OPDAT WIJ

NIET HOEVEN TE LIJDEN ALS WIJ ONS BEKEREN.

PRESIDENT EZRA TAFT BENSON

HUISBEZOEKBOODSCHAP

HET FUNDAMENT VAN DE WELZIJNSZORG

Doel: Begrijpen dat liefde het fundament van de welzijnszorg is.

Welzijnszorg is een uiting van ware liefde. President Spencer W. Kimball heeft gezegd: „We kun- nen onze liefde voor onze mede- mens, en in hoge mate voor de Heer, afmeten aan wat we voor el- kaar doen en voor hen die arm zijn en in moeilijke omstandigheden verkeren." (De Ster, december 1984, blz. 2.)

De liefde staat centraal in de welzijnszorg. In het Boek van Mor- mon lezen we: „Acht uw broede- ren als uzelf, en zijt gemeenzaam met allen en vrijgevig met uw mid- delen, zodat zij rijk mogen zijn, evenals gij.

„Maar zoekt het koninkrijk Gods, voordat gij rijkdommen zoekt.

„En nadat gij hoop in Christus hebt verkregen, zult gij rijkdom- men verkrijgen, indien gij er naar streeft ... de naakten te kleden en de hongerigen te voeden, de ge- vangenen te bevrijden en de zie- ken en lijdenden bij te staan" (Jakob 2:17-19).

Liefde uit zich in dienstbetoon aan anderen, en dit dienstbetoon komt zowel zij die geven als zij die ontvangen ten goede. „Er bestaat een onderlinge afhankelijkheid tussen zij die hebben en zij die niet hebben," zei president Marion G. Romney. „Het proces van het ge- ven verhoogt de armen en verne-

dert de rijken . . . beiden worden geheiligd. De armen, bevrijd van de knellende banden en beperkin- gen van de armoede, zijn in staat om als vrije mensen tot volledige ontplooiing te komen, in zowel materieel als geestelijk opzicht. De rijken voegen zich naar het eeuwi- ge beginsel van het geven, door anderen te laten delen in hun overvloed. Wanneer iemand zelf- redzaam is geworden, steekt hij anderen de helpende hand toe en herhaalt het proces zich." (De Ster, november 1984, blz. 1.)

Een jong echtpaar verloor al hun bezittingen toen hun woonplaats door een overstroming getroffen werd. Vrijwilligers groeven de modder en stenen uit hun huis weg. Er werd voedsel, kleding en tijdelijk onderdak verschaft; de ZHV verving veel noodzakelijke huishoudelijke artikelen. Door deze hulp ontwikkelde er zich een onvoorstelbare liefdesband tussen zij die geholpen werden en zij die hielpen. De ZHV-presidente zag hoe een van de doelen van de ZHV - elkaar steunen en helpen - verwezenlijkt werd. Het jonge echtpaar, diep getroffen door deze liefdedaden en emotionele steun, had een sterker verlangen om an- deren te helpen.

De welzijnszorg heeft een diep geestelijk doel. Als we anderen dienen, groeien we in liefde en ge- tuigenis, aldus vervullen we ons rentmeesterschap als leden van de kerk van de Heer. De Heer be-

vestigde dit in de Leer en Verbon- den: „Mij (zijn) alle dingen geeste- lijk, en nimmer heb Ik u een wet gegeven, die tijdelijk was" (LV 29:34).

„Ogenschijnlijk zijn het allemaal stoffelijke dingen, " zei president David O. McKay, „fruit en groente inblikken, voedsel opslaan . . . maar al deze dingen hebben een geestelijk aspect."

Toen legde president McKay een verband tussen geestelijke ontwik- keling en welzijnszorg: „De ont- wikkeling van onze geestelijke aard moet onze grootste zorg zijn. Spiritualiteit is de hoogste verwor- venheid van de ziel, het goddelijke in de mens . . . Tegenslag . . . kan ons tot God en geestelijke verlich- ting voeren; ontbering kan een bron van kracht blijken als wij zachtaardig in ons gemoed en onze geest blijven." (Conference Report, oktober 1936.)

SUGGESTIES VOOR HUISBEZOEKSTERS

1. Vertel over ervaringen uit uw leven waarbij de beginselen van de welzijnszorg u en uw gezin tot ze- gen waren.

2. Bespreek manieren waarop de beginselen van de welzijnszorg aan gezinsleden onderwezen kan worden.

3. Verwoord uw gevoelens over de geestelijke aard van welzijns- beginselen.

Ouderling Marvin J. Ashton

Vriend van gedetineerden en staatslieden

Breek England

Op 7 januari 1984 was het de eerste keer in de ge- schiedenis van de Ver- enigde Staten van Amerika, dat een premier van de Volksrepu- bliek China het land een bezoek bracht. Toen zijn helikopter boven het kleine plaatsje Laie (Hawaii) verscheen, waren er honderden diplomaten, verslag- gevers, militaire autoriteiten en tolken tussen de palmbomen van het terrein van de Brigham Young University samen- geschoold. Toen de helikopter geland was, stapte er een lange man met zilvergrijs haar naar voren. Hij was de man die pre- mier Zhao Ziyang namens de president van de Verenigde Staten verwelkomde. Die man was ouderling Marvin J. Ashton van de Raad der Twaalf.

Voor ouderling Ashton was de ontmoeting met de Chinese pre- mier vooral een gelegenheid om een nieuwe vriendschap te slui- ten. „Hij bleek trots te zijn op zijn familie", herinnert ouderling Ashton zich. „Hij kwam op mij over als een waardig, warm en onge- kunsteld mens die ons snel op ons gemak stelde."

Later die dag werd ter ere van de premier een schit- terende receptie gehouden in de 'Royal Hall' in Hono- lulu. Toen de premier voorbijliep, zag hij broeder en zuster Ashton onopvallend achter drie rijen genodig- den staan. Hij stapte op ouderling Ashton toe en schudde hem de hand. Voor hij vertrok zei hij tegen ouderling Ashton: „Ik weet niet wat me te wachten staat op mijn reis door de Verenigde Staten en Canada,

Als lid van het Quorum der Twaalf is ouderling Ashton in de gelegenheid zijn liefde te delen met alle leden waar ook ter wereld.

maar ik weet wel dat mijn ont- moeting met u het hoogtepunt zal zijn."

Een „doctoraat in intermenselijke verhoudingen"

Ouderling Marvin J. Ashton was een voor de hand liggende keus om de Chinese leider te ver- welkomen. Hoewel zijn achter- grond commercieel is, kan van ouderling Ashton gezegd worden dat hij een „doctoraat in inter- menselijke verhoudingen" heeft. In zijn positie als kerkleider vindt hij de grootste voldoening in het werken met mensen en het constateren van hun vooruit- gang. In alle gelederen van de kerk is hij geliefd vanwege zijn boodschappen van naastenliefde en hoop.

Zijn zachtaardigheid en be- langstelling voor mensen, on- geacht hun achtergrond, hebben hem ertoe aangezet ook in de sa- menleving actief te zijn. In de af- gelopen jaren is hij onder andere hoofd geweest van een instantie voor maatschappelijke dienstverlening, adviseur van tieners en delinquenten, en voorzitter van tal van commissies.

Marvin Jeremy Ashton werd op 6 mei 1915 in Salt Lake City geboren. Zijn vader, Marvin O. Ashton, is lid geweest van de Presiderende Bisschap van de kerk. Hij was handelaar in hout en ijzerwaren en gaf Marvin alle ruimte om het vak te leren. Rae Ashton-Jeremy, Marvins moeder, was een vrouw die haar man in alles steunde, was actief in de ZHV en het jeugdwerk - een

7

geweldige moeder voor haar drie jongens en drie meisjes.

Na de middelbare school doorlopen te hebben, volg- de Marvin een handelsopleiding aan de University of Utah. Hij was sportredacteur van het studentendag- blad en werkte daarnaast halve dagen in het familie- bedrijf. „Mijn vader zei dat als ik op zending wilde, ik het helemaal zelf moest betalen." Na zijn opleiding voltooid te hebben was Marvin in staat om zijn hele zending in Engeland te betalen.

Basketbalster en redacteur

In deze moeilijke dagen voor de kerk in Engeland vormden de zendelingen sportteams en koren, in een poging op die manier de kerk een nieuw imago te ge- ven. Ouderling Ashton besloot beide te proberen. „Ik weet niet hoe geslaagd mijn auditie voor het 'Millenni- al Chorus' was," grinnikt hij, „ze hebben me in ieder geval niet gevraagd." Basketbal ging hem beter af. Hij was zelfs de aanvoerder van het zendelingenteam, de „Saints", dat het nationale kampioenschap van Enge- land won en het Europese kampioenschap in Lille (Frankrijk).

Marvin keerde in 1939 van zijn zending terug en trouwde het jaar daarop met Norma Berntson. Dit huwelijk werd in de Salt Lake-tempel voltrokken. Zij was voorzitster geweest van een vereniging voor studentes, cum laude aan de University of Utah afgestudeerd en had een paar jaar les gegeven. Het jaar voor hun huwelijk bouwde Marvin een huis voor zijn bruid. Daarna maakte hij van het bouwen van huizen zijn beroep, totdat hij een huis kon kopen.

Een liefdevolle bediening

In 1948 hadden broeder en zuster Ashton twee zoons en twee dochters en werd Marvin geroepen als lid van het algemeen bestuur van de OOV. 21 jaar had hij zitting in dat bestuur en leerde in die tijd veel over de behoeften en problemen van de jeugd. „Als het aan mij lag," zegt hij, „hield ik me met tieners bezig. Je moet willen luisteren." In zijn woonplaats werkte hij mee aan de oprichting van een tehuis voor jonge mensen met problemen.

In 1969 werd ouderling Ashton geroepen als assistent van de Raad der Twaalf. Hij was de laatste algemene autoriteit die geroepen werd door president David O. McKay, die verzwakt was door ouderdom en ziekte. „Met broze stem zei hij tegen me: 'Ik wil dat je me helpt'", herinnert ouderling Ashton zich. „Ik kon dat verzoek onmogelijk weigeren."

In zijn werkzaamheden als algemene autoriteit is ou- derling Ashton het soort discipel geweest waar Jezus het over had toen hij zei: „Ik ben in de gevangenis ge- weest en gij zijt tot Mij gekomen" (Matt. 25:36). Het

8

De talenten van ouderling Marvin J. Ashton werden al vroeg in zijn leven opgemerkt, bijvoor- beeld toen hij als kroonverkenner werd onderscheiden.

Ouderling Ashton in gesprek met president N. Eldon Tonner, voormalig eerste raadgever in het Eerste Presidium.

was ouderling Ashtons taak om alle sociale dienstver- lening van de kerk in een organisatie onder te bren- gen. Terwijl hij daarmee bezig was kreeg hij inzicht in de ernstige problemen waar alcoholisten, delinquen- ten, ongehuwde moeders en gedetineerden mee ge- confronteerd worden. Hij werkte mee aan de ontwik- keling van een gezinsavondprogramma waarbij gedeti- neerden wekelijks contact hadden met een HLD-gezin. Volgens ouderling Ashton komen er van de vrijgelaten gedetineerden die aan dit programma deelgenomen hebben er minder terug in de gevangenis dan zij die dat niet hebben.

„Weet u nog waar u mij voor het laatst gezien heeft?"

Toen ouderling Ashton eens in de Jordan River- tempel was kwam er een jongeman naar hem toe die

Een familiefoto van de familie Ashton met ongetrouwde kinderen na afloop van een partijtje waarbij ouderling Ashton in het zonnetje was gezet.

op het punt stond aan zijn vrouw verzegeld te worden. „Weet u nog waar u mij voor het laatst gezien heeft?", vroeg hij. „In de Utah State gevangenis. U sprak tij- dens een kerstbijeenkomst de gedetineerden toe."

„O", zei ouderling Ashton enigszins verbaasd, „wat zei ik toen dat u geholpen heeft?"

„Ik weet niet meer wat u gezegd heeft," antwoordde de jongeman, „maar naderhand kwam u naar ons toe en schudde mij de hand. Toen ik besefte dat een apostel van de Heer iemand als mij de hand wilde schudden, wist ik dat ik wel iets waard moest zijn." Deze ervaring was het begin van een proces van beke- ring en vergeving voor de jongeman.

Ouderling Ashton besteedt veel tijd aan het advise- ren. Vaak verzoekt een ringpresident hem met iemand te praten die zedelijke problemen heeft of spanningen in het huwelijk. Zijn standpunt is dat er maar een ma- nier is om mensen te helpen en dat is van hun huidige situatie uit te gaan, zonder zich blind te staren op hun fouten in het verleden. Als hij advies geeft aan hen die de geboden overtreden hebben, zegt hij: „Het interes- seert me niet zozeer wat je gedaan hebt of waar je geweest bent, dan wel waar je hier vandaan naartoe gaat."

Geloven in mensen

Zijn succes als adviseur komt voort uit zijn geloof in mensen. „Als je niet in mensen gelooft, zullen ze zich

^nz:

niet ten goede veranderen," zegt hij. Ouderling Ash- ton ondervond dit beginsel in zijn eigen jeugd. „Toen ik nog op school zat, waren mijn cijfers voor wiskunde niet geweldig. Mijn leraar zei: 'Ik zal niet toestaan dat jij zulk werk levert terwijl ik weet wat je kunt. Je kunt veel beter en ik wil niet dat jij minder doet dan je kunt.' Dat was een keerpunt, niet alleen op school maar in mijn leven, want ik wist dat die leraar in mij geloofde. De beste bisschoppen die ik ooit gehad heb, waren zij die genoeg in mij zagen om me iets extra's te doen te geven - al was het maar de tuin van de kerk schoonhouden toen ik diaken was."

Opmerkelijke geestelijke indrukken

Aan zijn leven van dienstbetoon werd een dimensie toegevoegd toen hij op 2 december 1971 geroepen werd om de open plaats in te nemen die in de Raad der Twaalf was ontstaan door de dood van ouderling Richard L. Evans. Sinds dat moment heeft hij vele ge- weldige ervaringen gehad. „De opmerkelijkste geeste- lijke indrukken komen vaak bij het roepen van nieuwe ringpresidenten. Je bidt en denkt na over de mensen die tot die functie geroepen kunnen worden, door de macht van het priesterschap weet je wie het moet zijn. Je bent aan een tijdslimiet gebonden en de Heer helpt je om daar binnen te blijven. Je begint om twee uur met je gesprekken en om vijf uur weet je wat de Heer ook al wist. Ik heb ondervonden dat je geen inspiratie van de Heer kunt ontvangen zonder jouw deel te doen om het mogelijk te maken - de bede moet vergezeld gaan van een nederig zoeken naar het antwoord."

Als bijzondere getuige van Jezus Christus is ouder- ling Ashton zich voortdurend bewust van zijn zending om anderen te onderwijzen en naar een hoger niveau te tillen. Op een gegeven moment stond een van zijn vrienden, die inactief was, op het punt zijn zoon op zending te sturen. Toen ouderling Ashton dit hoorde, maakte hij een afspraak met zijn vriend, gewoon om zijn arm om hem heen te slaan en te zeggen: „Zou het niet fijn zijn als hij het zendingsveld inging als jouw zoon voor tijd en eeuwigheid?" Kort daarop begon de inactieve broeder zichzelf en zijn gezin voor te berei- den op de zegeningen van de tempel.

Ouderling Ashton, nu al meer dan vijftien jaar werk- zaam in de Raad der Twaalf, nadert zijn 73ste verjaar- dag. Het eens zandkleurige haar is nu helder wit, maar de slag zit er nog in. Ook gaat er een onmiskenbare jeugdigheid van hem uit, die past bij iemand die al zo lang een vriend van de jeugd van de kerk is. Als hij opstaat torent hij boven alle anderen in de kamer uit en zijn aangename gezicht vertoont vaak een jongens- achtige glimlach. Zijn stem is rustig en zacht, en hij laat in gesprekken met volslagen vreemdelingen alle formaliteit achterwege, zodat het lijkt alsof hij de per- soon al jaren kent.

Lichaamsbeweging is altijd belangrijk geweest voor

Boven: De familie Ashton anno 1943, op achterste rij

in het midden Marvin J. Ashton.

Rechtsboven: Marvin J. Ashton en Norma Berntson

Ashton op hun huwelijksdag in 1940.

Rechtsonder: In 1984 ontving ouderling Ashton een

eredoctoraat in humaniora van de Universih/ of Utah

voor zijn prestaties en dienstbetoon.

Uiterst rechts: Ouderling Ashton ontving de Silver

Beaver Award, een van de hoogste onderscheidingen in

scouting als erkenning voor verricht dienstbetoon.

10

ouderling Ashton. Hij ziet er veel jonger uit dan hij in werkelijkheid is en zo voelt hij zich ook, wat hij toe- schrijft aan het feit dat hij regelmatig sport. Hij pro- beert elke week te tennissen en elke avond een paar kilometer te lopen, zo mogelijk met zijn vrouw Norma. Over zuster Ashton zegt hij: „Norma is het beste dat me ooit is overkomen. We nebben het altijd al leuk gevonden om samen dingen te doen."

Twee eenvoudige stelregels voor het opvoeden van kinderen

Zijn gezin heeft altijd bovenaan zijn prioriteitenlijst gestaan. Over zijn taak als vader zegt hij: „Er zijn twee eenvoudige stelregels voor het opvoeden van kinderen

- houdt van ze en disciplineer ze. Leg ze altijd uit dat er een discipline moet zijn waarbij iedereen weet waar hij aan toe is, zonder woede-uitbarstingen, slaag, of sarcasme." Een ander belangrijk punt: „Probeer voor het merendeel te luisteren. Vraag je kinderen wat ze denken, geef ze een stem. In plaats van ze opdrachten te geven, vraag ze wat zij denken dat ze moeten doen. Als u ze goed onderwezen heeft, zult u verbaasd staan hoe zij u helpen om wijze beslissingen te nemen."

Ouderling Ashton probeert nog altijd om nauw con- tact te onderhouden met zijn kinderen en zorgt er al- tijd voor dat zijn schoonzoons en -dochters het gevoel

hebben dat zij volwaardige gezinsleden zijn.

Ouderling Ashton heeft voor zichzelf maar een grote zorg: „Doen wat ik weet dat ik moet doen." Hij voelt ook mee met hen die dat niet doen. In al zijn bood- schappen aan de heiligen weerklinkt de uitnodiging die de Meester deed: „Hij verlangt naar u. Hij zal u met open armen ontvangen, waar u ook geweest bent, waar u nu ook bent, of welke talenten u al of niet heeft." (De Ster, juli 1983, blz. 58.)

De vriendschap van deze discipel van Christus is oprecht en is niet aan rang of stand gebonden. Hij beurt iedereen op die hij ontmoet, van premiers van grote naties tot de meest wanhopige gedetineerden. De gekwelden, de veronachtzaamden, de vermoeiden - zelfs de misdadiger - hebben zijn liefde voor hen ge- voeld. Niemand die ouderling Ashton kent, kan enige twijfel hebben over wie hij volgt, noch aan de waar- heid van de woorden van de Heiland: „Hieraan zullen allen weten, dat gij discipelen van Mij zijt, indien gij liefde hebt onder elkander" (Joh. 13:35). D

Breek England, docent Engels en Frans, is raadgever in de bisschop van de list Wijk van Bountiful (Utah).

11

DE REIS NAAR SANTLA

f

73 T3

i

<U O

Op 27 februari 1977 gingen we op reis naar San- tiago, voor de eerste gebiedsconferentie in ons geboorteland Chili. Mijn vrouw Teresa, ik en onze vier kinderen - Oriana, Doris, Mariela en Mario jr. - wilden heel graag naar de conferentie, omdat pre- sident Spencer W. Kimball er zou zijn. We hadden geen buskaarten kunnen krijgen, dus moesten we de 530 kilometer, vanaf ons huis in Los Angeles, per trein afleggen.

Wij zessen reisden samen met ongeveer negen an- dere leden van onze wijk. Na een aantal malen te zijn overgestapt, arriveerden we uiteindelijk in Valdivia. Vanaf daar zou de reis nog tien uur duren.

Op het station van Valdivia wachtten ongeveer 150 mensen op de trein naar Santiago. Toen hij aankwam, werd er door de luidsprekers omgeroepen, dat de lo- comotief het had begeven. We moesten nog twee uur op een andere locomotief wachten. De trein was al zo vol dat de mensen op de treeplanken stonden en uit de ramen hingen.

Er zou later op de avond nog een trein, van verder uit het zuiden, komen. We kwamen bij elkaar om te bidden en een plan te maken. We spraken af dat ieder van ons hoe dan ook zou proberen op de volgende trein te komen, maar dat, wat er ook gebeurde, Mario jr. niet uit het oog verloren mocht worden. Even na middernacht hoorden we de fluit van de trein en de mensen begonnen te roepen: „Daar komt-ie! Daar komt-ie"! Er verdrongen zich nu ongeveer tweehon- derd mensen op het perron.

Toen de trein in zicht kwam, maakte onze opwin- ding plaats voor teleurstelling. Ook deze trein zat al vol. Toen hij afremde en stopte, drongen we ons door de menigte naar de rand van het perron om te probe- ren een plaatsje te bemachtigen. Ik lette op kleine Ma- rio en duwde hem in een van de treinstellen. Maar de trein begon al weer te rijden; hij had maar een paar se- conden stilgestaan! Toen hij in de duisternis was ver- dwenen, vroeg moeder, „Waar is iedereen?" We wa-

ren er nog allemaal, behalve de tien jaar oude Mario. „Waar is mijn zoon? vroeg moeder in paniek. Ik pro- beerde haar uit te leggen wat er was gebeurd en ver- telde haar dat we op de Heer moesten vertrouwen.

Terneergeslagen keken we naar de defecte locomo- tief, die nog in het station van Valdivia stond. Die was onze enige hoop. Het lukte ons in het achterste ge- deelte van de kolenwagon te klimmen - vijftien men- sen met koffers en pakjes in een ruimte gepropt die niet groter was dan 4 meter. Een uur later werd er een andere locomotief aan de onze gekoppeld, en begon- nen we aan de tien uur durende reis. Daar waren we - mannen, vrouwen en kinderen - die zich vastklamp- ten aan stangen en spijlen, velen op één voet, terwijl de andere in het luchtledige hing, sommigen hadden zich met riemen vastgegespt. We hadden het koud en waren doorwaaid. De vonken uit de schoorsteen van de locomotief regenden op ons neer.

Na twee en een half uur werd de voorste loc vervan- gen door een diesellocomotief. Af en toe veranderde onze wanhoop in paniek, als we eraan dachten wat er allemaal met onze kleine Mario zou kunnen gebeuren, die ons bij die tijd drie uur vooruit was.

Eén uur 's middags bereikten we uiteindelijk onze bestemming. Het centraal station van Santiago had veel weg van een kolkende mensenzee. Kort nadat we op zoek waren gegaan, hoorden we een stemmetje „mama, mama" roepen. We omhelsden Mario en elkaar en huilden van vreugde. De Heer had onze ge- beden verhoord.

Mario vertelde ons hoe bang hij was geweest. De reis duurde zo lang dat hij wel in huilen had kunnen uitbarsten. Uiteindelijk had hij een plekje tussen twee stoelen gevonden, waar hij in slaap was gevallen. Toen hij in Santiago aankwam, wist hij niet wat hij moest doen. Hij vertelde dat alleen zijn geloof in de Heer en zijn verlangen om de profeet te zien, hem overeind hadden gehouden.

Tijdens de priesterschapsvergadering die avond,

./■••-

3*«

*5

MÉÊU&

\) ., ' J i .' \r

'-:y-i>^:-'^^'-~:

12

GO

Mario Diaz Martinez

was het stadion van Chili tot de nok toe gevuld. Kleine Mario en ik zaten ongeveer veertig meter bij de profeet vandaan. De geest was op dat moment zo sterk, dat mijn ogen zich opnieuw met tranen vulden toen ik aan de grote zegeningen dacht die onze opof- fering had gebracht. Ik zat over onze geweldige erva- ring na te denken toen ik merkte dat Mario was ver- dwenen. Ik keek snel om me heen, maar Mario was nergens te bekennen.

Bang keek ik naar de profeet, alsof ik daar troost zocht. En daar was Mario, hij groette de profeet en schudde vol liefde zijn hand. Toen rende Mario naar mij toe, hij huilde van vreugde. „Kijk naar mijn hand," zei hij. „Hij heeft de profeet van God aange- raakt." Hij was voorbij de bewakers van president Kimball geslipt.

Nu, acht jaar later, studeert Mario aan de univer- siteit voor ingenieur. Hij is een leider in de kerk en be- reidt zich voor op zijn zending. „Zolang ik leef, zal ik onthouden dat ik de hand van de profeet heb ge- schud," zegt hij. „Het is de liefde van onze Hemelse Vader voor een ieder van ons, vooral voor ons gezin, die mij de moed geeft om de Heer full-time te dienen." D

FLORA

AMUSSEN BENSON

Levensgezellin van een profeet, dienstmaagd des Heren

Derin Head Rodriguez

Ze zitten zij aan zij op de bank, stevig tegen elkaar aangedrukt. Of zij willen zingen voor de aanwezigen? „Zullen we?" vraagt hij haar, een jongensachtige glimlach straalt uit zijn ogen. Zij knikt en het paar zet „When It's Springtime in the Rockies" in, een bekend Amerikaans volksliedje. Zij zingt met een hoge sopraanstem, die hij met een warme tweede stem complementeert. Hun hoofden raken elkaar bijna en hun ogen ontmoeten elkaar veelvuldig.

Goede harmonie

Er is sprake van een goede har- monie - muzikaal en anderszins; een harmonie waar zestig jaar aan gewerkt is. Als ze uitgezongen zijn, zegt hij lachend: „Dat was vreselijk!". Maar in werkelijkheid had hun bescheiden optreden zeer harmonieus geklonken, typerend voor de harmonie die Ezra Taft Benson en Flora Amussen Benson in de afgelopen zestig jaar ten toon hebben gespreid. Of zij nu zongen, lachten, baden of werkten, het maakte niets uit. De jaren brachten hen van een klein boerderijtje in het zuiden van Idaho, via het kabinet van Dwight D. Eisenhower, president van de Verenigde Staten in Washing- ton D. C, en zendingsgebieden op de Britse Eilanden en Hawaii, naar het Presidium van De Kerk van Jezus

Christus van de Heiligen der Laatste Dagen in Salt Lake City. „Hora heeft meer visie ten aanzien van mij en mijn potentieel gehad dan wie dan ook in mijn leven", zegt president Benson. „Haar geloof en steun zijn een grote zegen." „Het is voor mij een grote zegen de vrouw van een profeet te zijn", zegt zuster Benson. De roeping van haar echt- genoot brengt hem naar alle hoeken van de wereld en Hora heeft hem daar voortdurend bij vergezeld. Zij is vaak wat verlegen in het openbaar, maar zij weet haar man toch krachtig terzijde te staan.

Pionierouders

Hora was het laatste kind van de laatste vrouw van Carl C. Rasmussen, Utahs eerste juwelier. Carl, die in 1823 in een beschaafd gezin in Kjolge (Dene- marken) het levenslicht zag, kwam op vijfentwintigjarige leeftijd met het evangelie in aanraking toen hij een exemplaar van Parley P. Pratts Voice of Warning van de straat opraapte. De welgestelde juwelier en horloge- maker, een diep geestelijk man, werd spoedig daarna gedoopt. Toen zijn oprechte pogingen zijn familie te be- keren op niets uitliepen, verkocht hij zijn zaak en verliet Europa om zich bij de heiligen in Utah te voegen. Ouderling Amussen reisde in stijl van St. Louis (Missouri) naar Salt Lake City, met een kok, en een menner voor zijn span ossen. Toen hij in de Zoutmeervallei

aankwam, begon hij weer een juwelierszaak.

Zijn zaak werd al gauw het paradepaardje van de nieuwe stad, met de eerste aangelegde tuin en fon- tein in de staat. Hij was een geslaagd zakenman, kerk- werker en leider in de gemeenschap, eerst in Salt Lake City, later in het noordelijk gelegen Logan. Hij vond ook de tijd om vier zendingen te vervullen, twee in Denemarken, een in Australië en een in Nieuw-Zee- land. Carl zorgde goed voor zijn gezin en nam vaak gezinsleden mee op reis; tweemaal maakte hij een reis om de wereld. Hij was een ontwikkeld man, sprak verschillende talen en was eigenaar van een van de beste bibliotheken en olieschilderijencollecties in Utah.

Flora's moeder, Barbara Smith Amussen, werd in

„Het populairste meisje van de stad"

Hora ontmoette „T", zoals ze haar man liefkozend noemt, voor het eerst toen zij aan het Utah State Agri- cultural College (nu Utah State University) in Logan studeerde. Hij stond op de hoek van de straat met zijn neef, een van haar vrienden, toen zij in haar auto voorbijreed en vriendelijk naar hun zwaaide. „T" was toevallig op de campus van de universiteit waaraan hij een schriftelijke cursus volgde, totdat hij het zich fi- nancieel kon veroorloven full-time aan de universiteit te studeren.

Boven: De ouders van zuster Flora Amussen Benson, Barbara Smith en Carl C. Amussen. Rechts: Flora Amussen toen zij afstudeerde aan het Utah State Agricultural College. Andere bladzijde: Gekleed voor het bal bij de inauguratie van president Eisenhower.

1867 in Tooele (Utah) uit Schotse ouders geboren. Zij hunkerde naar een goede scholing, had een voorliefde voor schoonheid en een opgeruimd, edelmoedig ka- rakter. Toen zij voor in de twintig was huwde zij Carl Amussen, die tweeënveertig jaar ouder was dan zij.

Zuster Amussen bracht acht kinderen ter wereld, van wie de laatste - Hora - slechts een jaar was toen broeder Amussen op zesenzeventigjarige leeftijd over- leed. Zuster Amussen, die daardoor veertig jaar van haar leven weduwe was, was twintig jaar lang werk- zaam in de Logan-tempel.

Flora Amussens karakter kwam tot ontwikkeling in een gezin waar liefde en geloof heerste. Hoewel zij zich haar vader niet kan herinneren, werd zij toch in grote mate beïnvloed door de verhalen over hem. Het was evenwel de nauwe band tussen moeder en doch- ter die Flora haar stevige fundering van geloof, zelf- vertrouwen en vertrouwen in de Heer verschafte.

„Wie is dat meisje?" vroeg hij. „O, dat is Hora Amussen," antwoordde zijn neef. „Zodra ik hier studeer, ga ik haar mee uit vragen." „Dat lukt je nooit; ze is veel te populair voor jou." „Dat maakt het des te interessanter," was het ant- woord van de toekomstige profeet. Hij wist toen al dat zij het meisje was met wie hij wilde trouwen.

Maar de boerenjongen uit Idaho kwam er al snel achter dat hij wat betreft juffrouw Amussen niet de enige kaper op de kust was. Gedurende haar studen- tentijd was zij vice-presidente van de studentenvere- niging van het Utah State Agricultural College en pre- sidente van de sportvereniging voor meisjes. Ook won zij bij een tenniskampioenschap het damesenkel, werd gevraagd voor de toneelvereniging die zich toelegde op het opvoeren van stukken van Shakespeare, en er werd voortdurend een beroep op haar gedaan omdat

15

<«ïl

Na een zending vervuld te hebben op Hawaï, trouwde Flora met Ezra Taft Benson in de Logan- tempel. Haar man en zes kinderen zijn haar lust en haar leven.

(f*

zij, zonder daarvoor te oefenen, bijna elk muziek- instrument kon bespelen.

President Benson herinnert zich hoe hij „het popu- lairste meisje van de stad" voor hun eerste afspraakje ging afhalen. Dankzij de vriendelijkheid van Hora en haar „majesteitelijke moeder" voelde de boerenjongen zich al ras op zijn gemak in het grote huis, dat een bolwerk van cultuur en verfijning was.

„Toen wij het huis verlieten en zij haar moeder een tedere kus gaf, wist ik dat ik de begeleider was van een bijzonder meisje en nam mij voor het beste ervan te maken", merkt hij op.

„Er was niets in Flora's leven dat meer indruk op mij maakte dan haar eerbiedige vriendelijkheid en die- pe liefde voor haar moeder", gaat president Benson verder. „Hun relatie werkte inspirerend op mij - het was de fijngevoeligste relatie tussen een ouder en kind die ik ooit ben tegengekomen."

Evenzo was Hora onder de indruk van deze hoffelij- ke, aantrekkelijke en geestelijke jongeman. „Ik wilde een boer trouwen en leren hoe ik moest werken, koken en naaien," zegt ze en voegt daar met nadruk aan toe: „en ik heb het geleerd!".

De verkeringstijd van het jonge paar werd onderbro- ken toen ouderling Benson op zending geroepen werd naar de Britse eilanden. Toen hij terugkwam, deed hij direct een aanzoek.

Een eigen zending

Maar Hora volgde haar eigen tijdschema en haar antwoord luidde dan ook „Nog niet". Zij was van me- ning dat deze jongeman een goede opleiding nodig had voor de grootse toekomst die voor hem lag. Zij had trouwens haar eigen zendingsoproep ontvangen naar Hawaii. Zij werkte er twintig maanden, waarvan zij een deel les gaf aan scholen van de kerk; de laatste acht maanden van haar zending was haar moeder haar zendelingcollega.

Een van de zendingstaken van de jonge zuster Amussen was het part-time werken in de Hawaii-tem- pel. Op een avond, toen zij op het punt stond naar het zendingshuis terug te gaan, ontdekte ze dat iedereen al weg was gegaan. Haar wandeling naar het zen- dingshuis voerde door een bos en langs een kamp waar een paar nare incidenten waren voorgevallen. Zij was bang dat zij gevaar liep.

Voordat zij de tempel verliet, bad Hora om de be- scherming van de Heer. Toen zij naar buiten ging, ver- scheen er een lichtkolom die haar omringde. Die ko- lom bescheen haar pad toen zij door het bos liep, langs het kamp naar het zendingshuis. Het licht ver- dween weer toen Flora veilig het zendingshuis bin- nenglipte. Sindsdien heeft zij zich altijd beschermd gevoeld, hoewel nooit meer zo zichtbaar als op die avond op Hawaii.

Na haar zending bereidde Hora zich voor op een hu-

welijk met Ezra Taft Benson, die ondertussen aan de Brigham Young University was afgestudeerd. Op 10 september 1926, ruilde Hora Amussen een aanzien- lijke maandelijkse toelage in voor het bescheiden inkomen van haar geliefde T.

„De had van mijn vader nogal wat geërfd aan we- reldse goederen in de vorm van aandelen en dividen- den", legt zuster Benson uit. „Ik heb die ten tijde van mijn huwelijk allemaal overgedaan aan mijn moeder die weduwe was. Ik verkoos een huwelijk met een man die geestelijk rijk was, niet stoffelijk. Ik begon lie- ver onder aan de ladder, de goederen en posities die de onze zouden worden, zouden we samen berei- ken."

Kort na de ceremonie, verlieten de pasgehuwden Salt Lake City en reisden af naar Ames (Iowa), met in hun bezit een beurs van zeventig dollar per maand voor een postuniversitaire studie aan het Iowa State College. Zij reisden oostwaarts in een tweedehands T-Ford pick-up, met daarin al hun aardse bezittingen geladen. Onderweg sliepen ze in een lekke tent.

Terwijl haar man aan zijn doctoraal natuurweten- schappen werkte, volgde zuster Benson cursussen in huishoudkunde. Het echtpaar leerde nieuwe manie- ren om de eindjes aan elkaar te knopen. Altijd hebben zij aan het begin van de maand zeven dollar apart ge- legd om hun tiende aan de Heer te betalen. „De lessen die ik leerde waren onschatbaar", herinnert zuster Benson zich. „Die konden niet met geld gekocht wor- den. We leefden met de hulp van de Heer en de liefde die ons samenbond."

Een paar weken na hun huwelijk vond „T" dat het tijd werd om wat aan ontspanning te doen en stelde een partijtje tennis voor. „Ik zal je vertellen, ik heb van m'n leven nog nooit zo'n gevoelige nederlaag ge- leden", lacht president Benson. „Ik vroeg haar: 'Waar heb je zo goed leren spelen?' Hora antwoordde: 'O, ik heb het tenniskampioenschap damesenkel gewonnen aan het Utah State Agricultural College.' En dat wist ik niet."

Nadat broeder Benson was afgestudeerd, verhuis- den de Bensons naar een boerderijtje in Whitney (Ida- ho). „We hadden een zware hypotheek op de boerde- rij", herinnert president Benson zich. „We moesten heel hard werken, een goede begroting maken en plannen om aan onze verplichtingen te kunnen vol- doen. Soms hadden we net een koe afbetaald en dan moesten we hem weer verkopen om de dokter te kun- nen betalen voor de bevalling van een kostbare baby."

Maar de Heer liet de jonge familie niet lang op die boerderij. Broeder Bensons interesses voerden hem spoedig naar Preston, daarna naar Boise, beide in Ida- ho; vervolgens naar Berkeley (Californië) voor een aanvullende opleiding; en uiteindelijk naar Washing- ton D.C. Het was zijn roeping tot de Raad der Twaalf in 1943, die hen terugbracht naar Salt Lake City.

Slechts twee jaar later, toen de Tweede Wereld-

17

oorlog ten einde liep, werd ouderling Benson door president George Albert Smith gevraagd om naar Europa te gaan om de kerk daar te reorganiseren en de distributie te verzorgen van voedsel, kleding en medicijnen, die zo hard nodig waren. President Smith woonde vlakbij de Bensons en beloofde over zuster Benson en de kinderen te waken terwijl ouderling Benson weg was.

Hoewel haar gezondheid tijdens de tien maanden dat hij weg was, veel te wensen overliet, wist zuster Benson de touwtje toch goed in handen te houden. Drie maanden nadat ouderling Benson naar Europa vertrokken was, kreeg hun dochtertje Beth van negen- tien maanden een longontsteking. Zuster Bensons on- wrikbare geloof en voortdurende verpleging zorgde er, samen met de priesterschapszegens, voor dat klei- ne Beth weer helemaal herstelde. Een ander hoofdstuk uit het leven van de Bensons ving een paar jaar later aan toen ouderling Benson,

hierin aangemoedigd door president David O. McKay, een benoeming aanvaardde als minister van landbouw in het kabinet van president Eisenhower. Zuster Ben- son verhuisde opgewekt met haar gezin naar de hoofdstad van Amerika, besteedde veel van haar tijd en energie aan haar gezin en liet het uitgaansleven van Washington voor wat het was.

Maar op een keer besloot zuster Benson als zendingsactiviteit een lunch te verzorgen voor me- vrouw Eisenhower en de vrouwen van de leden van het kabinet. Zoals men dat gewoon was bij de Bensons thuis werd er ook voor deze gelegenheid geen hulp van buitenaf ingeroepen. Zij en haar vier dochters besteedden weken aan de zorgvuldige planning van het menu, het schoonmaken van het huis, het voorbe- reiden van amusement en het doornemen van de eti- quette en het protocol.

Als zuster Benson zich zorgen maakte, dat haar gasten de koffie, sigaretten en het kaartspel zouden missen, die normaliter deel uitmaakten van het programma, dan was dat niet nodig. De cocktails bereidt uit ginger ale en zelf gebotteld abriko- zensap waren een groot succes, alsook het amu- sement - een koor van de Brigham Young Uni- versity, dat op toernee was langs de oostkust. „Het deed ons ongelooflijk goed om naderhand van de vrouwen enthousiaste brieven te krijgen, waarin zij ons schreven hoe zeer zij genoten hadden van deze 'mormoonse' ervaring en de fijne jongeren in het koor", herinnert zuster Benson zich. In deze jaren in Washington, die gekenmerkt werden door kritiek op het landbouwbeleid, werd minister Benson, meer dan enig ander lid van het kabinet, het doelwit van deze aanhoudende kritiek. Toch schreef men ook: „Minister Benson

heeft uit zo- wel zijn reli- gieuze achter- grond als zijn gezinsleven een kracht en sereniteit ge- put die . . . haast uniek is in het jachtige leven van Washington . . . Hora is de spil waar het gezin om draait. Vrienden van het gezin zijn het erover eens dat zij een heilzame invloed heeft op haar echtgenoot." (American Magazine, juni 1954, blz. 109-110.) Haar echtgenoot, kinderen en kerk vormen het middelpunt van zuster Bensons leven. Haar echtgenoot is tenminste de helft van hun huwelijk van huis geweest, waardoor veel van de

Boven: Zuster Benson samen met Mamie Eisenhower, vrouw van de president van de Verenigde Staten, en Pat Nixon, vrouw van de vice-vresident.

taken in het gezin op haar bereidwillige schouders terechtkwamen. Zij heeft vaak uitnodigingen afgesla- gen, zelfs een van de president van de Verenigde Sta- ten, als ze voelde dat ze thuis nodig was.

„Ik zou het helemaal niet erg vinden om in een blok- hut te wonen zolang ik mijn gezin en het evangelie maar dicht bij me had," zegt zuster Benson om er daarna quasi ernstig aan toe te voegen: „Als de blok- hut maar schoon is en ik wat gordijnen voor de ramen kan ophangen."

De familie Benson bestaat uit zoon Reed, zijn vrouw, May, en hun negen kinderen in Provo (Utah); zoon Mark, zijn vrouw, Lela, en hun zes kinderen in Salt Lake City; dochter Barbara, haar man, Robert Walker, en hun vijf kinderen in Galgary (Alberta, Canada); dochter Be- verly, haar man, James Parker, en hun vier kinderen in Burke (Virginia); dochter Bonnie, haar man, Lowell Madsen, en hun zes kinderen in Littleton (Colorado); en dochter Beth, haar man, David Burton, en hun vier kinderen in Salt Lake City. Bovendien hebben zij nog twintig achterkleinkin- deren. „Ik wilde eigenlijk een dozijn kinderen, maar we moesten het met de helft doen", zegt zuster Benson die eraan toevoegt, „Als we elke keer een tweeling hadden gehad, zouden we het wel voor elkaar gekregen hebben." In haar patriarchale zegen, die zij ontving toen zij slechts achttien maanden oud was, werd haar beloofd dat mensen haar niet zouden kunnen misleiden.

Die belofte heeft zijn vervulling gevonden in haar onderschei- dingsvermogen en feilloze beoordeling. Als zij iemand voor het eerst ontmoet, vertelt zij haar man

vaak wat voor indruk die persoon op haar gemaakt heeft, om later tot de conclusie te komen dat die in- druk juist was.

„Moeder heeft het vermogen om naar de influiste- ringen van de Geest te luisteren", weet Reed. Wan-

neer zij zegt: „Ik voel dat je het zo en zo moet doen", neem ik haar raad aan, omdat ze het al zoveel keren bij het juiste eind heeft gehad. Dx ben vaak een kamer binnengelopen waar ik moeder dan geknield in gebed aantrof. Ik weet dat als ze voor je bidt, je zeker kunt zijn van een directe hulplijn."

De Bensons genieten nu nog meer dan ooit van el- kaars gezelschap, ze gaan geregeld uit rijden in de bergen, eten dan een ijsje op een lievelingsplekje en zingen en dansen nog graag samen. Elke dag leest zuster Benson haar echtgenoot voor uit het Boek van Mormon, waarna zij bespreken wat ze gelezen hebben.

Beiden zijn het erover eens dat de grootste kracht

«5 mim

» TEUS

van hun huwelijk absolute liefde is en het vertrouwen dat de een in de ander heeft. „Ik heb nooit maar dan ook nooit getwijfeld aan Flora's loyaliteit", stelt presi- dent Benson uitdrukkelijk. Zij zijn het gelukkigst als zij bij elkaar zijn.

Na het zingen van „There's a Long, Long Trail Win- ding" en „Let Me Call You Sweetheart", recentelijk op een familiebijeenkomst, kijkt president Benson glimlachend naar de vrouw die al zestig jaar zijn echt- genote is en zegt: „Je zou denken dat we nog steeds verliefd zijn ... en dat is ook zo." D

19

DE VERLANGENS VAN ONS HART

Ouderling Dallin H. Oaks

van de Raad der Twaalf

Wij hopen allemaal eens verhoogd te worden in het celestiale koninkrijk. Zelfs als we niet leven zoals we zouden moeten, verlangen we naar het goede. Dat is mijn onder- werp - „De verlangens van ons hart".

Dit onderwerp interesseert mij, omdat het duidelijk het contrast aangeeft tussen de wetten van God, zoals die in de Schriften zijn geopenbaard, en wat ik de wetten van de mens zal noemen, zoals die omschreven staan in de lande- lijke en plaatselijke wetgeving waar ik mij dertig jaar lang beroepsmatig mee bezig heb gehouden.

Wetten - menselijke en goddelijke

De wetten van God hebben betrekking op geestelijke dingen. Geestelijke consequenties volgen op onze gedachten en verlangens, net zo goed als op onze daden. Maar de wetten van de mens heb- ben voornamelijk betrekking op onze daden. Ik zal een simpel voorbeeld geven dat deze tegen- stelling illustreert. Stel uw buur- man heeft een prachtige wagen voor de deur staan. U doet niets, maar met verlangende ogen kijkt u naar die auto, u begeert hem. Hoewel u niets heeft gedaan, heeft u een van de tien geboden overtreden (zie Ex. 20:17). Geeste- lijke consequenties zijn onvermij- delijk.

Tot zover heeft u nog geen en-

20

kele menselijke wet overtreden. Maar zodra u in die auto wegrijdt heeft u een overtreding begaan die volgens menselijke wetten strafbaar is. Om een straf te bepa- len zou de wet kunnen proberen

na te gaan wat uw motief was om die auto te stelen. Als u de auto alleen maar wilde lenen en in de foute veronderstelling verkeerde dat uw buurman dat goed zou vinden, zou u misschien onschul- dig bevonden worden aan een strafbaar feit. Als u van plan was geweest om de auto tegen de wens van de eigenaar in mee te nemen, om hem kort daarna weer terug te brengen, dan zou u een licht misdrijf begaan hebben. Als u van plan was geweest u de auto toe te eigenen, dan zou u een zwaar misdrijf begaan hebben. Om uit deze mogelijkheden de juiste keus te doen, tracht een rechter uw gemoedstoestand vast te stellen.

De wetten van de mens zullen soms iemands gemoedstoestand onderzoeken om aan de hand daarvan een straf op te leggen, maar de wet zal die verlangens alleen nooit straffen. Zo was het ook in de tijd van het Boek van Mormon. Zoals we in Alma kun- nen lezen kon het volk van Nephi gestraft worden voor hun misda- den, maar er was „geen wet tegen iemands geloof" (Alma 30:11). Dat is goed, want de wet beschikt niet over een betrouwbare metho- de om in iemands hart te zien.

Daartegenover staat dat de wet- ten van God consequenties kun- nen verbinden aan onze diepste gedachten en verlangens. Zoals Ammon koning Lamoni onder- wees, „ziet (God) neder op alle mensenkinderen, en Hij weet alle gedachten en voornemens des

ONS HART IS STANDVASTIG BIJ GOD ALS WE WERKELIJK VERLANGEN NAAR WAT RECHTVAARDIG

IS. WIJ ZIJN 'STANDVASTIG BIJ GOD' ALS WIJ VERLANGEN WAT GOD VERLANGT.

21

harten, want door Zijn hand wer- den zij allen sedert den beginne geschapen" (Alma 18:32).

Zo waarschuwde Paulus ook de Hebreeën dat God „de overleg- gingen en gedachten des harten" kent, „alle dingen liggen open en ontbloot voor de ogen van Hem" (Hebr. 4:12-13).

Met andere woorden, God oor- deelt ons niet alleen naar onze da- den, maar ook naar de verlangens van ons hart. Dit is niets verba- zingwekkends, want vrijheid en verantwoordelijkheid zijn eeuwi- ge beginselen. Wij oefenen niet al- leen onze vrije wil uit door wat we doen, maar ook door wat we beslis- sen, of willen, of verlangen. We zijn dus verantwoordelijk voor de ver- langens van ons hart.

Dit beginsel gaat op in negatieve zin - als wij ons schuldig maken aan slechte gedachten en verlan- gens - en in positieve zin - dat ons beloofd is dat we gezegend zullen worden voor rechtvaardige verlangens.

Zonden uit begeerte

De Heer omschreef een zonde uit begeerte toen Hij zei:

„Ziet, er is door de ouden ge- schreven, dat gij geen overspel zult plegen:

Maar ik zeg u, dat zo wie een vrouw aanziet om haar te bege- ren, die heeft alreeds overspel in zijn hart gepleegd." (3 Ne. 12:27-28, zie ook Matt. 5:27-28.)

Het Nieuwe Testament veroor- deelt ook woede en onrechtvaar- dige gevoelens - nog een voor- beeld van zonden die begaan wor- den geheel op grond van gedach- ten (zie Matt. 5:22).

Zelfs zij die het evangelie pre- diken - een handeling die we gewoonlijk als rechtvaardig beschouwen - zondigen als ze prediken om er zelf beter

Zelfs zij die het evangelie prediken,

zondigen als ze dat doen om er zelf

beter van te worden in plaats van

het werk van de Heer te

bevorderen.

22

van te worden in plaats van het werk van de Heer te bevorderen: „Priesterbedrog heerst, waar mensen prediken en zichzelf tot een licht der wereld stellen voor gewin en voor de eer der wereld, doch niet het welzijn van Zion zoeken." (2 Ne 26:29; zie ook Alma 1:16.)

En zij die de Heer eren met de lippen, maar hun hart verre van Hem houden maken zich schuldig aan zonden uit begeerte. (Zie Jes. 29:13, Matt. 15:8, 2 Ne. 27:25; JS-G 19.) Ook de psalmist veroor- deelde het volk van het oude Israël omdat „hun hart . . . niet standvastig bij (God was)" (Ps. 78:37).

Mormon onderwees dat als ons hart niet standvastig of goed is, zelfs een goede handeling ons niet tot gerechtigheid wordt gerekend. „Want ziet, God heeft gezegd, dat een mens, die slecht is, niet kan doen wat goed is; want indien hij een gave offert, of tot God bidt, is het hem van geen nut, tenzij hij het doet met een oprecht voorne- men. Want ziet, het wordt hem niet tot gerechtigheid gerekend. Want ziet, wanneer iemand, die slecht is, een gave offert, doet hij het met tegenzin; daarom wordt het hem toegerekend, alsof hij de gave had behouden; daarom wordt hij voor God als slecht beschouwd" (Moro. 7:6-8).

Mormon betrok dit beginsel zelfs op onze gebeden. „Op de- zelfde wijze wordt het een mens ook als slecht aangerekend, wan- neer hij bidt, maar niet met een oprecht voornemen des harten; ja, het is hem van geen nut, want God neemt zulk een gebed niet aan" (Moro. 7:9).

Onze verlangens vormen

Wanneer is ons hart standvastig bij God? Ons hart is standvastig bij God als we werkelijk verlangen naar wat rechtvaardig is. Wij zijn 'standvastig bij God' als wij ver- langen wat God verlangt.

Onze door God gegeven wils- kracht stelt ons in staat onze ver- langens te beheersen, maar het kan jaren duren voor we ze dus- danig gevormd hebben dat ze ge-

heel rechtvaardig zijn.

President Joseph F. Smith onderwees dat het „vormen van onze verlangens . . . van verrei- kend belang (is) voor ons geluk in het leven". (Evangelieleer, blz. 294.)

Hoe vormen we onze verlan- gens? We beginnen bij onze ge- voelens. Mijn moeder, die wedu- we was, begreep dat beginsel goed. „Bid over je gevoelens", zei ze altijd. Ze onderwees haar drie kinderen dat we moesten bidden om de juiste gevoelens over onze ervaringen - positief of negatief - te hebben en over de mensen die we kenden. Als onze gevoelens goed waren, zouden de verlan- gens van ons hart goed zijn en zouden we eerder op de juiste wijze handelen.

Twee van mijn lievelingsverzen in de Schriften staan in de 24ste Psalm:

„Wie mag de berg des Heren beklimmen, wie mag staan in zijn heilige stede?

Die rein is van handen en zuiver van hart." (Verzen 3-4; zie ook Alma 5:19.)

Als wij slechte daden vermij- den, hebben we reine handen. Als we verboden gedachten weren, hebben we zuivere harten. Zij die tot de hoogste heilige stede willen opklimmen moeten beide hebben.

Wat betekenen die leringen over gevoelens en verlangens nu voor ons?

Zullen wij volgens de wet van God schuldeloos bevonden wor- den als we niet meer doen dan slechte daden vermijden? Wat als we slechte gedachten en verlan- gens koesteren?

Zullen haatdragende gevoelens onopgemerkt blijven op de dag des oordeels? Jaloezie? Begeerte?

Zullen wij schuldeloos bevon- den worden als wij ons met zaken inlaten die bedoeld zijn om te

We zullen gezegend worden voor de rechtvaardige verlangens van

ons hart, ook als wij door omstandigheden niet in staat zjjn om die verlangens uit te voeren.

misleiden, ook al wordt de wet nergens overtreden?

Zullen wij volgens de wet van God schuldeloos bevonden wor- den, ook al kan de persoon die wij benadeeld hebben zich niet op menselijke wetten beroepen om genoegdoening?

Kunnen wij aanspraak maken

op zegeningen wanneer het lijkt alsof we de dingen van God nastreven, bijvoorbeeld door het evangelie te verkondigen, maar dat doen om rijkdom of eer te ver- krijgen in plaats van met ons oog gericht op zijn heerlijkheid te ar- beiden?

Onze antwoorden op dergelijke vragen illustreren wat we zouden kunnen noemen het slechte nieuws, dat we kunnen zondigen zonder openlijk te handelen, door onze gevoelens en de verlangens van ons hart.

Er is ook goed nieuws. Volgens de wet van God kunnen we be- loond worden voor rechtvaardig- heid, zelfs als we niet in staat zijn de dingen te doen die normaal gesproken aan die zegeningen voorafgaan.

Zegeningen voor rechtvaardige verlangens

Bc moet denken aan iets dat mijn schoonvader altijd zei. Als iemand echt iets voor hem had willen doen, maar daar door om- standigheden niet toe in staat was geweest, zei hij: „Dank je wel, ook de goede wil is te prijzen."

De wet van God kan een recht- vaardig verlangen belonen omdat een alwetend God die kan onder- kennen. Zoals aan de profeet Jo- seph Smith geopenbaard werd, is God „een Kenner der gedachten en der bedoelingen des harten" (LV 33:1). Als iemand een bepaal- de handeling nalaat omdat hij daar werkelijk niet toe in staat is, maar het zou doen als hij het kon, dan zal onze Hemelse Vader dit weten en die persoon dienover- eenkomstig belonen.

De beste schriftuurlijke illustra- tie hiervan is misschien wel ko- ning Benjamins leerstelling over geven:

„En verder zeg ik tot de armen

23

... ik bedoel gij allen, die een be- delaar wegstuurt, omdat gij niet hebt; ik zou willen, dat gij in uw hart zoudt zeggen: Ik geef niet, omdat ik niet heb, maar indien ik had, zou ik geven.

„Welnu, indien gij dit in uw hart zegt, blijft gij schuldeloos" (Mos. 4:24-25).

Alma onderwees dat God „de mensen geeft volgens hun verlan- gen, hetzij ten dode of ten leven; . . . naar hun wil, hetzij voor hun heil of voor hun ondergang. Ja, aan hem, die goed en kwaad kent, wordt volgens zijn verlangen ge- geven" (Alma 29:4-5).

Dit betekent dat als wij al het mogelijke gedaan hebben, onze verlangens de resterende afstand zullen overbruggen. Het betekent ook dat als onze verlangens goed zijn, wij vergeven kunnen worden voor de fouten die we onont- koombaar zullen maken in onze pogingen die verlangens ten uit- voer te brengen. Wat een troost bij al onze gevoelens van onvolko- menheid!

Ik wil hier twee kanttekeningen bij plaatsen: Ten eerste, we moe- ten bedenken dat verlangen alleen de plaats van handelen in kan ne- men als dit laatste absoluut onmo- gelijk is. Als we niet al het moge- lijke in het werk stellen om de dingen te doen die ons geboden zijn, kunnen we onszelf mislei- den, maar we misleiden niet de rechtvaardige rechter. Wil een verlangen de plaats in kunnen ne- men van handelen, dan mag dit verlangen niet oppervlakkig zijn, impulsief of van voorbijgaande aard. Het moet een diep, door- voeld verlangen zijn.

In de tweede plaats moeten we niet veronderstellen dat de verlan- gens van ons hart de plaats in kunnen nemen van de verorde- ningen van het evangelie. Denk aan de woorden van de Heer over

„Wie mag de berg des Heren

beklimmen? ... Die rein is van

handen en zuiver van hart."

24

twee noodzakelijke evangeliever- ordeningen: „Voorwaar, voor- waar", zei Jezus, „tenzij iemand wederom geboren wordt, kan hij het Koninkrijk Gods niet zien" (Joh. 3:5). En over de drie graden van celestiale heerlijkheid lezen wij in de hedendaagse openbarin- gen: „Om de hoogste te verwer-

ven, moet een man deze staat in het priesterschap aanvaarden (namelijk het nieuw en eeuwig huwelijksverbond)" (LV 131:2). In deze verzen noch elders in de Schriften, komt tot uiting dat er op deze geboden een uitzonde- ring bestaat.

De Heer heeft ons echter in zijn genade toegestaan om die veror- deningen plaatsvervangend uit te voeren voor hen die ze in dit leven niet konden ondergaan. Zodoende wordt iemand in de geestenwereld, die dit verlangen heeft, op gelijke voet geplaatst als iemand die de verordeningen zelf verricht heeft. Op die manier, door de liefdevolle diensten van sterfelijke plaatsvervangers, wor- den de geesten van hen die ons zijn voorgegaan ook beloond voor de verlangens van hun hart.

Samenvattend kan gezegd wor- den dat wij volgens de wet van God verantwoordelijk zijn voor onze gevoelens en verlangens, net zo goed als voor onze daden. Slechte gedachten en verlangens zullen worden bestraft. Daden die goed schijnen te zijn zullen alleen beloond worden als ze met een oprecht hart verricht zijn. Aan de andere kant zullen wij gezegend worden voor de rechtvaardige verlangens van ons hart, zelfs als wij door omstandigheden niet in staat zijn om die verlangens uit te voeren.

Om Paulus' leerstelling in Ro- meinen 2:29 te parafraseren, al- leen hij is een ware heilige der laatste dagen die dat in het ver- borgene is, naar de Geest, in het hart, wiens lof niet die der men- sen is voor uiterlijke handelingen, maar van God, voor de innerlijke verlangens van het hart. D

Uit een toespraak aan de Brigham Young University, 8 oktober 1985

NIEUWS

Juni 1987

Open dag Gemeente Antwerpen

Nieuw gebouw trekt veel belangstelling

Vrijdagavond 3 april j.1. voorspelde de Belgische weerman 'regen op zaterdag'. Hij had echter met één factor geen rekening gehouden, namelijk de open dag van de Gemeente Antwerpen, die voor die bijzondere dag mooi weer had besteld. Zaterdag 4 april werd een mooie, droge dag en al gauw na het openen van de deuren om 10.00 uur werd het gebouw overspoeld met belangstellenden. Om 11 uur hadden 24 niet-leden het gebouw al bezichtigd en deze stroom hield aan, met een piek tussen twee en drie uur van 64 niet- leden. Toen de deuren om vier uur weer dicht gingen, hadden 120 leden en 217 niet-leden 'n uitgebreid bezoek aan ons kerkgebouw gebracht. Ja, de open dag was echt een denderend succes. Waaraan dit succes te danken was? Degelijke voorbereiding, 'n uitgekiende reclamecampagne,

Het gebouw van de Gemeente Antwerpen.

Nieuws over

de Frankfort-tempel

Open dagen:

woensdag 29 juli - zaterdag 8 augustus a.s

(zondag 2 augustus géén open dag)

Inwijding:

vrijdag 28 - zondag 30 augustus a.s.

de verschillende presidiums die de hun toegewezen kamer smaakvol hadden ingericht, leden die zelf vrienden en familieleden meebrachten, geloof dat de dag 'n succes zou worden, mooi weer, menig schiet- en dankgebed en 'n geest van enthousiasme. Aan het einde van deze open dag waren alle leden terecht trots op hun lidmaatschap, maar eveneens ten zeerste dankbaar dat God die dag zozeer had gezegend. En alle niet- leden waren huiswaarts gekeerd met 'n nieuwe visie op de kerk van Jezus Christus en hadden blijk gegeven van bewondering en sympathie. De kerkelijke autoriteiten voorzien en beloven een grote groei van de kerk alhier in de lage landen. Die groei zal er komen, als wij geloof hechten aan dit woord des Heren.

Jean Huysmans

UIT DE KUNST

Muzikale avond Wijk Eindhoven

Op donderdag 26 februari j.1. werd er in de Wijk Eindhoven een wel zeer bijzondere avond gehouden. De leden èn hun familie, vrienden en bekenden waren uitgenodigd om deel te nemen aan een uniek muzikaal evenement, dat op initiatief van broeder Glenn Stekkinger, zendingspresident van de Ring Utrecht, georganiseerd wordt in wijken en gemeenten die hiervoor belangstelling hebben. Het doel van de avond is te genieten van de muzikale talenten van zowel leden als niet-leden, waarbij de hoofdmoot van het programma gevormd wordt door een onvervalste Dixielandband bestaande uit - jawel - zeven f uil-time zendelingen, en het Rhine Town Trio, bestaande uit drie leden van de Wijk Arnhem. Dit programma wordt aangevuld met bijdragen van plaatselijke leden en niet- leden.

Dat de zendelingenband van wanten weet bleek uit het enthousiasme van het Eindhovense publiek, dat kon genieten van Dixieland van de bovenste plank!

Dixieland van de bovenste plank ..

Opperste concentratie bij pianist en bassist.

Het Rhine Town Trio.

Maar ook het Rhine Town Trio de Wijk Eindhoven en de twintig

en plaatselijke bijdragen (o.a. van aanwezige niet-leden hebben zeer

Valentin Arts) werden zeer gewaardeerd, genoten en bevelen dit programma ten

Dank aan president Ward, die de zeerste bij andere wijken en gemeenten

zendelingen toestemming gegeven heeft aan.

om van heinde en ver te komen om aan

deze avond mee te werken. De leden van Marinus Kooijman

WERELDWIJD

Boek van Mormon in 71 talen vertaald

Onlangs zijn er drie nieuwe vertalingen

van het Boek van Mormon

gereedgekomen, te weten in het<}rieks,

Arabisch en in een Zuidamerikaanse

indiaanse taal, Aymara.

Met het gereedkomen van een beknopte

versie in het Malagassisch (taal die op

het eiland Madagascar gesproken wordt)

is het Boek van Mormon nu in 71 talen

beschikbaar.

Het totaal aantal volledige vertalingen

van het Boek van Mormon bedraagt nu

32, het totaal aantal beknopte versies

39.

Drie HLD- documentaires in de prijzen

Onlangs mocht de kerk tijdens een festival voor radio- en televisiedocumentaires, drie prijzen in ontvangst nemen voor één radio- en twee televisiedocumentaires die in 1986 waren geproduceerd. De prijzen werden toegekend door "Religion in Media" (Godsdienst in de media), een internationale, oecumenische organisatie die jaarlijks onderscheidingen toekent aan programma's die "sterke sociale en/of morele zeggingskracht hebben". De televisiedocumentaires wezen op de kwalijke invloeden van pornografie en gokken, de radiodocumentaire behandelde het onderwerp vasten.

De kunst van het luisteren

Op woensdag 18 maart j.1. werd er in de Wijk Eindhoven een haardvuuravond georganiseerd over "De kunst van het luisteren". Gastspreker, broeder Henk van Dam, jongemannenpresident van de Ring Utrecht, gaf een zeer boeiende uiteenzetting, die op de aanwezigen zeer positief overkwam, getuige de vele reacties. Na zijn presentatie werd de film "Luistert u goed?" vertoond. Voor deze avond waren er ruim 400 uitnodigingen huis aan huis in de omgeving van de kerk verspreid.

5.000 exemplaren in twee jaar

De Negende Wijk van Logan in de Ring Logan Utah Cache, geeft het goede voorbeeld waar het gaat om het gebruik van het Boek van Mormon in zendingswerk. Sinds 1985 heeft deze wijk 5.000 exemplaren van dit boek aan hun full-time zendelingen verstrekt. Al deze exemplaren waren voorzien van een persoonlijk getuigenis.

Schouwspel trekt 11.000 bezoekers

Ruim 11.000 bezoekers hebben het schouwspel in de open lucht bezocht, dat drie avonden bij de tempel in Nieuw- Zeeland gehouden werd. Het schouwspel, vergelijkbaar met het bekende schouwspel dat jaarlijks door de kerk bij de heuvel Cumorah in de Amerikaanse staat New York wordt georganiseerd,had als thema het bezoek van de Heiland aan Amerika. Ruim 5.000 niet-leden werden in het bezoekerscentrum op het tempelterrein rondgeleid. Aan dit evenemen namen ruim 700 leden deel.

De 'tweede' mijl gaan

Als Cheryl Lindner en Jenny Mahoney, leden van de Wijk Elizabeth in de Ring Modbury Australië, op huisbezoek gaan, is dat een hele gebeurtenis. In 9 uur leggen ze bijna 350 km af om zes

zusters te bezoeken. Het gebied dat onder de wijk valt strekt zich vanuit Elizabeth ruim 150 km noordwaarts en nog eens 150 km zuidwaarts uit.

De kerk groeit

Typerend voor de groei van de kerk in de Filippijnen is het feit dat tijdens de afgelopen conferentie van de Ring Bacalod op 22 februari j.1., er 31 broeders werden voorgesteld om het Melchizedeks priesterschap te ontvangen. In 1985 werden er 400 bekeerlingen in die ring gedoopt, 85% waarvan onderwezen was door plaatselijke zendelingen. Diezelfde dag werd er in de Wijk Xalapa in Mexico een haardvuuravond georganiseerd voor leden en niet-leden met als gastspreker ouderling Robert L. Backman van het Eerste Quorum der Zeventig. De ruim 600 aanwezigen luisterden geboeid naar ouderling Backmans toespraak over de eeuwige familie. Na afloop verzochten 125 niet- leden om bezoek van de zendelingen.

Plaatselijk nieuws in Wereldwijd

De redactie van De Ster zal graag korte berichten plaatsen over gebeurtenissen, bijzondere ervaringen, projekten e.d. die in wijken en gemeenten in Nederland en Vlaanderen hebben plaatsgevonden. Deze berichten kunt u sturen aan het Kerkelijk vertaalbureau, postbus 224, 3430 AE Nieuwegein, Nederland. Artikelen e.d. kunt u naar de Stercorrespondent van uw ring/district sturen.

Wij zien uw inzendingen, met foto's graag tegemoet.

UIT DE KUNST

Muzikale avond Wijk Eindhoven

Op donderdag 26 februari j.1. werd er in de Wijk Eindhoven een wel zeer bijzondere avond gehouden. De leden èn hun familie, vrienden en bekenden waren uitgenodigd om deel te nemen aan een uniek muzikaal evenement, dat op initiatief van broeder Glenn Stekkinger, zendingspresident van de Ring Utrecht, georganiseerd wordt in wijken en gemeenten die hiervoor belangstelling hebben. Het doel van de avond is te genieten van de muzikale talenten van zowel leden als niet-leden, waarbij de hoofdmoot van het programma gevormd wordt door een onvervalste Dixielandband bestaande uit - jawel - zeven full-time zendelingen, en het Rhine Town Trio, bestaande uit drie leden van de Wijk Arnhem. Dit programma wordt aangevuld met bijdragen van plaatselijke leden en niet- leden.

Dat de zendelingenband van wanten weet bleek uit het enthousiasme van het Eindhovense publiek, dat kon genieten van Dixieland van de bovenste plank!

Dixieland van de bovenste plank

Opperste concentratie bij pianist en bassist.

Het Rhine Town Trio.

Maar ook het Rhine Town Trio de Wijk Eindhoven en de twintig

en plaatselijke bijdragen (o.a. van aanwezige niet-leden hebben zeer

Valentin Arts) werden zeer gewaardeerd, genoten en bevelen dit programma ten

Dank aan president Ward, die de zeerste bij andere wijken en gemeenten

zendelingen toestemming gegeven heeft aan.

om van heinde en ver te komen om aan

deze avond mee te werken. De leden van Marinus Kooijman

VOOR DE KINDEREN Juni 1987

4

FU BI SHIA'S GANS

Vicki Blum

Fu Bi Hsia sprintte het laatste stukje van de weg naar haar huis, in een klein Taiwanees dorpje. De augustuszon stond helder aan de blauwe lucht, haar lijfje werd als door een hete zware deken omsloten door de vochtige lucht. Om aan de hitte te ontsnappen holde ze door het warme gras, langs de benjo (opgedroogde slootj waar een oude vrouw haar kleren tegen een groot rotsblok uitsloeg.

Toen ze thuis kwam, bleef Bi Hsia even in de voor- tuin staan om naar haar gans, Goldie, te zoeken. Een paar varkens van haar moeder knorden en rolden in de modder, haar vaders waterbuffel lag half in de benjo en een loslopende hond likte haar hielen. Maar Goldie was nergens te zien.

Goldie en al haar broertjes en zusjes waren op Bi Hsia's negende verjaardag op de markt gekocht. Na verloop van tijd werden ze allemaal opgegeten - be- halve Goldie. Bi Hsia en Goldie waren vriendjes. Ze liepen hele einden samen, langs rijstvelden en door greppels, op blote voeten door plassen, en achter blaffende kleine hondjes aan door nauwe straatjes. Ze had haar gans een Amerikaanse naam gegeven, omdat Amerika zo groot was en zo ver weg, en om- dat ze dacht dat iedereen die daar vandaan kwam rijk en belangrijk was. Goldie was ook belangrijk.

Bi Hsia sloot het hek achter zich en stormde het trapje op naar binnen. „Mama!" riep ze.

Het betonnen huisje had twee kamers. De grootste kamer (de woon-slaapkamer) was kaal, op een paar stoelen, een t.v. en een paar rieten matten na. 's Nachts werden die uitgerold en als matras gebruikt.

4

Geïllustreerd door Dick Brown

Bi Hsia vond haar moeder in de keuken, roerend in een pot eiersoep. Ze hield haar neus boven de rand en snoof. „Mm, lekker."

Haar moeders elleboog duwde haar zachtjes terug. „Wegwezen, jij. Je vader krijgt vanavond gasten te eten."

„Gasten? Wie dan?" Vlug stak ze haar vinger in de soep terwijl haar moeder naar nog wat eieren zocht.

„Het zijn mormoonse zendelingen. Een komt uit Tai- pei, de ander helemaal uit Amerika. Ze blijven twee jaar in Taiwan om mensen over hun kerk te vertel- len."

Bi Hsia's hield haar vinger tegen haar lippen. Luid- ruchtig slurpte ze de soep eraf. „Hoe heeft papa ze ontmoet?"

„Op de markt, toevallig eigenlijk. En waag het niet nog eens je vinger in die pot te doen, tenzij je een pak slaag wilt!"

Bi Hsia trok snel haar hand terug. „Wanneer komen ze?"

„Zo meteen," antwoordde haar moeder. „Doe snel je goede jurk aan. En was Sun Ming even. Hij is hele- maal vies."

De zendelingen arriveerden in een taxi. De bumper was ingedeukt en de motor was al van ver te horen geweest. De zendeling uit Taipei stapte het eerst uit. „Ik ben ouderling Lin, Lin De Fu," zei hij, volgens de gewoonte eerst de achternaam te noemen. [Fu is Fu Bi Hsia's achternaam.) „Dit is mijn collega, ouderling Wheeler."

„Ni hau ma (Hoe gaat het met uj?" Ouderling

4

Wheeler stapte naar voren en reikte Bi Hsia's vader de hand. De Amerikaanse woorden klonken vreemd en verwrongen, en zijn smalle gezicht leek hard en uitdrukkingsloos. Zijn haar was net geel rjjstestro, en zijn fletse ogen waren koud en net zo ver weg als het land waar hij vandaan kwam. Bi Hsia voelde hoe haar keel zich van spanning samenkneep.

Haar vader vroeg op indringende toon: „NI tsung nali lai (Waar komt u vandaan}?"

„Utah."

Dat was een gekke naam. Bi Hsia herhaalde het een paar keer zachtjes: Yu ta. Yu ta.

„Haar moeder glimlachte en zei in het Chinees: „Dat is voor iedereen een hele reis."

De zendeling fronste zijn wenkbrouwen en keek haar onderzoekend aan. „Het spijt me, ik kan u niet verstaan."

Ouderling Lin legde zijn hand op ouderling Whee- lers schouder en zei iets in het Engels tegen hem, zo snel dat Bi Hsia het niet kon volgen. Ouderling Whee- ler luisterde aandachtig en grinnikte toen. „Ja, zeker, een hele reis."

De grote mensen gingen de keuken in. Bi Hsia zat op de veranda en wachtte tot zij klaar waren met de maaltijd. Het was onbeleefd om kinderen en gasten tegelijkertijd te eten te geven. Ze hield Sun Ming in haar armen, luisterde naar het geroezemoes van hun stemmen, en mijmerde over de verre landen waar ze nog nooit was geweest. Ze vroeg zich af of deze ou- derling ooit de gewoonten van haar land zou begrij- pen en de mensen zou nemen voor wat ze zijn. Ze dacht van niet - niet als hij uit Amerika kwam, waar niemand het ooit zonder de levensbehoeften hoefde te stellen omdat de mensen daar heel veel dingen

voor zichzelf hadden.

Bi Hsia werd in haar mijmeringen afgeleid door een veertje dat verderop door de avondwind de lucht in werd geblazen. Een veerl Ze stond op, dacht even na en zette Sun Ming toen op het gras neer. „Niet weg- lopen, hoor," zei ze ferm, „ik ben zo terug."

Goldies veren lagen op een klein hoopje achter het huis. Bi Hsia wist dat ze haar gans aan het eten wa- ren. Ze kon zich er niet tegen verzetten. Haar familie was erg arm, en haar moeder had het vlees nodig om haar gasten voor te zetten. De Chinese etiquette was heel streng wat betreft het eren en gehoorzamen van ouders door kinderen. En de Chinese trots was onver- zettelijk als het erom ging het beste te geven wat men had. "

Bi Hsia huilde niet. Met lood in de schoenen liep ze terug en ging weer op de veranda zitten. Ze keek hoe de zon langzaam onder de Taiwanese horizon zakte, ze had het idee dat ze daar een eeuwigheid zat.

Toen de zendelingen klaar waren om te vertrekken, volgde Bi Hsia ze naar de voorkant van het huis. De zendeling uit Amerika stak haar de hand toe, maar ze wilde de hare niet geven. Hij nam haar hand en kneep zachtjes, maar ze trok hem snel terug. Hij bukte en tilde haar kin op. „Ik hoop dat we vrienden kun- nen worden," zei hij pijnlijk langzaam.

Bi Hsia bleef een andere kant op kijken, langs hem heen naar de lichtjes van de huizen in de straat die naarmate ze verder weg stonden, kleiner en kleiner werden. Haar mond bewoog niet, maar haar hart bonsde luid tegen haar ribben. Nooit! O nee, nooit, dacht ze, als jij en je collega er niet waren geweest dan had Goldie nog geleefd. Ze keek hoe de zendelin- gen de taxi instapten, ze was blij toen die wegreed.

De volgende ochtend werd Bi Hsia vroeg wakker. De eerste zonnestralen schenen door het suikerriet, en haar ouders en broer sliepen nog op hun matten. Stilletjes stond ze op en liep op haar tenen naar de deur. Buiten hoorde ze iets bewegen, vlugge voetstappen op de veranda, gefluister en een venij- nig, sissend geluid. Ze deed de deur open.

Aan haar voeten lag een grote witte gans, de grootste die ze ooit gezien had. Ze was vastgebonden zodat ze nauwelijks kon bewegen, maar haar kop was vrij, ze gakte en probeerde haar vleugels uit te slaan. Ze bukte om haar los te maken, vanuit haar ooghoek zag ze iets langs de benjo bewegen.

Het was ouderling Wheeler! Hij sprintte over het gras naar ouderling Lin, die op de weg wachtte met twee fietsen aan de hand. Bi Hsia keek hoe hij zijn fiets bereikte, even op adem kwam en omkeek. Hun blikken ontmoetten elkaar en hielden elkaar vast. Toen verscheen er langzaam een glimlach op zijn sombere gelaat. Het was een verdrietige, vriendelijke glimlach, een begrijpende glimlach. Toen wist Fu Bi Hsia zeker dat de zendeling uit Amerika niet zo heel anders was. D

WAT KAN IK

DOEN OM EEN

ZENDELING

TE ZIJN?

Julie Wardell

1	1 ier zijn veertien dingen die je kunt
h	-1 doen om een zendeling te zijn. Zet een
l	1 streepje bij elk onderdeel dat je hebt ge-
daan. Moedig tijdens de gezinsavond de leden
van	het gezin aan om ook enkele punten van
deze lijst te doen.
D	1. Leer iedere maand minimaal een tekst
	uit je hoofd.
D	2. Nodig vriendjes en vriendinnetjes die
	geen lid van de kerk zijn uit om na
	schooltijd met je mee naar huis te gaan.
D	3. Spaar voor een zending.
D	4. Schrijf een brief aan een zendeling.
D	5. Bid elke ochtend en elke avond.
D	6. Bezoek alle kerkvergaderingen en
	luister goed.
D	7. Onderhoud het woord van wijsheid.
D	8. Als een van je vriend(inn)en wordt
	gedoopt, ga dan naar de doopdienst.
D	9. Bid voor de zendelingen.
D	10. Leer twee nieuwe mensen kennen op
	school.
D	1 1 . Geef iemand een Boek van Mormon
	waarin je je getuigenis hebt geschreven.
D	12. Stel voor om een gezin dat geen lid van
	de kerk of inactief is, uit te nodigen voor
	de gezinsavond.
D	13. Geef je getuigenis tijdens de getuigenis-
	vergadering.
D	14. Verwijs de zendelingen naar niet-leden.

Wheeler stapte naar voren en reikte Bi Hsia's vader de hand. De Amerikaanse woorden klonken vreemd en verwrongen, en zijn smalle gezicht leek hard en uitdrukkingsloos. Zijn haar was net geel rjjstestro, en zijn fletse ogen waren koud en net zo ver weg als het land waar hij vandaan kwam. Bi Hsia voelde hoe haar keel zich van spanning samenkneep.

Haar vader vroeg op indringende toon: „Ni tsung nali lai (Waar komt u vandaan}?"